در سازمان‌های دولتی، سه نوع کارمند دیده می‌شوند. یکی نیروهای ماهر و توانمندی هستند که مرکز بسیاری فرایندها هستند، آیین‌نامه‌ها و شیوه‌نامه‌ها رو به خوبی میشناسند، توانایی پیدا رد کردن راههای میان‌بر از لابلای محدودیت‌های نرم‌افزاری را دارند و در نهایت بازوی دست مدیران هستند که کارها جلو برده شوند. این نیروها نه اینکه لزوما نابفه باشند، اما ترکیبی از حس مسوولیت و اعتمادسازی با دیگران باعث می‌شود این رفتار سازمانی در آنها باشد و بصورت پایدار باقی بماند. این نیروها لزوما توان راهبری و لیدرشیپ ندارند و احتمالا تمایلی نیز به مدیریت نداشته باشند، چون توان اصلی آنها انجام کارها بصورت انفرادی و با حداقل کمک از دیگران است. این نیروها لزوما توان انگیزشی ندارند و مدیران نیز چنین انتظاری از آنها ندارند. توان اصلی این نیروها تحمل فشار کار بالا، استرس، و قابلیت تصمیم‌گیری و مهم‌تر از آن قابلیت به نتیجه رسیدن در شرایط مبهم و چالش‌های پیش‌بینی نشده را دارند.
گروه دیگر نیروهای میانه هستند که لزوما توانایی‌های نیروهای ماهر را ندارند، اما در کنار نیروهای ماهر و در چارچوب‌های تعریف شده توان انجام کارهای روتین برای برقرار ماندن خدمات و سرویس‌های سازمان را دارا هستند. این نیروها کارهای روتین را با سرعت عادی پیش می‌برند و در شرایط پایدار قابل اتکا و پیش‌بینی‌پذیر هستند، اما در چالش‌های پیش‌بینی نشده و شرایط ابهام، توانایی تصمیم‌گیری ندارند و احتیاج به مدیران و یا نیروهای ماهر برای تصمیم‌گیری دارند.
دسته‌ی سوم نیروهای ضعیف هستند. نیروهایی که کم‌اثر و بی‌تحرک هستند و توان انجام کار چندانی ندارند. این نیروها ممکن است با رسمی‌شدن لایه‌ی حفاظتی برای خود ایجاد کرده باشند، و یا اینکه بدلیل شرایط سخت زندگی (بیماری‌های جسمی، مسائل خانوادگی، …) از طریق استخدام ترحمی وارد مجموعه شده‌اند و باقی مانده‌اند.
تمام موارد بالا بصورت طیف است و البته ممکن است بسته به شرایط فردی بین این انواع جابجا شود.
برای مدیر دولتی مهم است که ضمن شناخت بهتر از نیروهایش، تا حد امکان از افزایش تعداد افراد در دسته‌ی سوم جلوگیری کند و سعی در کاهش آنها داشته باشد. این دسته بزرگترین تاثیر منفی را بر بقیه‌ی نیروها گذاشته و فضای کاری سازمان را مسموم می‌کنند. اگر امکان حذف آنها نیست با مکانیزم‌های پاداش و مجازات رایج (اضافه حقوق، تشویق، تنبیه، …) بصورت دائمی تمایز آنها با بقیه را به همه نشان دهد. مهم است که مدیر دولتی حداکثر تلاش خود رو به کار گیرد تا از ورود تعداد بیشتری از این دسته افراد به سازمان جلوگیری کند.